Βόρεια Εύβοια
Λένε πως κάποτε κατέβαινε από το βουνό ένα ζευγάρι νέο. Ένα αγόρι που είχε μέσα του την άνοιξη και μια κοπέλα με μάτια που μάζευαν το φως του κόσμου. Δίπλα τους η συνοδεία, φίλοι και συγγενείς, να τους φυλάνε το δρόμο. Μα η μάνα της νύφης, φορτωμένη φόβο και πείσμα, πρόφερε μια κατάρα για αυτόν τον έρωτα που δεν μπόρεσε να χωρέσει στην καρδιά της. Κι η γη άκουσε. Και πάγωσε τα βήματα. Και τους κράτησε εκεί, σιωπηλούς, για πάντα.
Κι όμως, όταν κοιτάς αυτές τις πέτρες σήμερα, δεν βλέπεις θάνατο. Βλέπεις μια πομπή που συνεχίζει να στέκεται μαζί. Σαν να φυλάνε ακόμη ο ένας τον άλλον. Σαν να επιμένει ο έρωτας, ακόμη κι όταν η ζωή θέλει να τον σταματήσει.
Είναι περίεργο πώς ένα σύνορο από βράχια μπορεί να γίνει μνήμη όλων όσων φοβήθηκε κάποτε μια ανθρώπινη καρδιά. Και την ίδια στιγμή να γίνει σημάδι για όλους όσους ανεβαίνουν το βουνό και ψάχνουν κάτι δικό τους. Γιατί στο τέλος, όλοι γινόμαστε λίγο πέτρα και λίγο δρόμος. Λίγο φόβος και λίγο προσευχή. Μα το μόνο που μένει όρθιο είναι η αγάπη που δεν πρόλαβε κανείς να αναχαιτίσει…
«Το ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΟ»
Fotis Parakatselakis
