Βόρεια Εύβοια
ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ναυάγια
Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »
« Θάλασσα που τον έπνιξες...θαλασσάκι μου!..»
Παραδοσιακό
Οι δικοί μου αναφερόμενοι σήμερα πνιγέντες ναυτικοί... ήταν 27...κι΄ήταν των δυό μεγαθήριων Τάνκερς που συγκρούστηκαν κάποτε ( πάνε 46 χρόνια τώρα... ), κι΄ήταν το ένα ( το πρώτο ) των 300.000 χιλ.τόνων, κι΄ήτανε το άλλο ( το δεύτερο ) των 200.000 χιλ. ομοίως τόνων...κι΄η θάλασσα ήταν των Αντιλλών της ευρύτερης Καραϊβικής, πριν απ΄τον Κόλπο του Μεξικού...και το ατύχημα ήταν που έγινε κοντά στο σύμπλεγμα των νησιών Τρίνινταντ και Ταμπίγκο!..
« Θα το θυμάσαι για πάντα! »...
Μου είχε πει - παλιός ντοκουμάνης της μηχανής , ο μαστρο -Θ...- σαν ξεμπαρκάραμε αντάμα απ΄το πρώτο καράβι - που ήτανε όντως και το πρώτο της ναυτικής σταδιοδρομίας μου. Γερό, ωραίο σκαρί ναυπηγημένο στα Δανέζικα ναυπηγεία την δεκαετία αρχών του ΄70...το παραλάβαμε στο πρώτο παρθενικό του ταξίδι από λιμάνι της Ολλανδίας - το Ρότερνταμ. Ήταν από τα μεγαλύτερα τότε πετρελαιοφόρα της παγκόσμιας ναυτιλίας, μακρύ σαν τρία και πλέον γήπεδα ποδοσφαίρου σε διαμήκη διάταξη, κινούμενο μ΄ατμοστρόβιλο...και στα συστήματά του ( μηχανής, κουβέρτας, πλοήγησης ), υπερσύγχρονο και αυτόματο... Καθώς απομακρυνόταν του πλοίου η λάντζα μεταφοράς μας προς τη στεριά ( είμαστε στην Αγγλία, φεύγοντας για Ελλάδα απ΄το μεγάλο αεροδρόμιο Χίθροου )... βούρκωσα μετά τα σφιχταγκαλιάσματα, ασπασμούς και ευχές - των μεν για καλά ταξίδια...των δε για καλή πατρίδα - βλέποντας την ογκώδη σιλουέτα του πλοίου να χάνεται στην αχλή του φευγαλέου ορίζοντα...Και θυμάμαι τα λόγια που μου ΄πε σιβυλλικά ο γκριζομάλλης συντροφοναύτης μας μαστρο-Θ... ( που ΄βγαινε πλέον στη σύνταξη ) : « Είναι το πρώτο καράβι σου... Θα το θυμάσαι για πάντα! »... Μα που να ΄ξέραμε τότε, κι΄εκείνος κι΄εγώ... τί το περίμενε!..
« Επ΄αγκύρα »
Μια σύντομη κρίση που έπεσε στα πετρελαιοειδή, λόγω γεγονότων της Μεσανατολής ( εκεί πάλι προς τα μισά της δεκαετίας του ΄70 ), ανάγκασε τα ελληνικά πετρελαιοφόρα ( και της αλλοδαπής ), να μείνουνε « επ΄αγκύρα » ( stand by ), μέχρι επανεκκίνηση των ναυλαγορών. Πολλά τα καράβια αρόδο φουνταριστά στον ασφαλή Κόλπο του Βάλβις Μπέϊ της Ναμίμπια - χώρας της νοτ. δυτ. Αφρικής. Εγώ ήμουν σε Τάνκερ της Εταιρείας, αλλά που μόλις άνοιξαν οι δουλειές και ξεκίνησαν οι διεργασίες που απαιτούνταν για την επανεκκίνηση των σκαφών, μεταφέρθηκα σε άλλο πλοίο ( της αυτής Εταιρείας - φουνταρισμένο και τούτο )... που ήταν - τι σύμπτωση! - εκείνο του πρώτου μου μπάρκου το πλοίο! - που... « δεν έμελλε να ξεχνούσα ποτές! »...
Το « δελφίνι! »...
Κάποιες αργόσχολες ώρες ( πριν ξεκινήσουμε ακόμα ), βάλθηκα στην πισίνα του πλοίου - συντυχιακά πίσω απ΄την καμπίνα μου - να ζωγραφίσω στον πάτο του γαλάζιου της φόντου ( έτσι, σαν θαλασσοντεκόρ )...ένα δελφίνι!.. και τι καλά που το πέτυχα, σαν από τότε που το ζωγράφιζα πρόσκοπος στην « Ενωμοτία των Δελφινιών! »... « Βρε συ Δημήτρο...( μου είπε στα χιώτικα ο Καπετάνιος ), το ΄κανες ολοζώντανο...θα μας τρομάζει σαν κολυμπάμε!.. ». Όμως μια τροπική νύχτα ( αρόδο ακόμη ) σαν αποφάσισα ο ίδιος, μετά τη βραδινή βάρδια να κολυμπήσω για δρόσισμα στην πισίνα ( με τα φώτα σβηστά )...ήτανε που αισθάνθηκα κάποια σουρσίματα σκληρά και παράξενα κάτω απ΄τα πόδια μου... κι΄ήταν που αναρωτήθηκα πάνω στ΄αστείο του Καπετάνιου... « Λες να ΄χει δίκιο ( είπα ) και ζωντάνεψε το δελφίνι;..». Βγήκα απ΄το νερό και άναψα τους προβολείς!.. Τέσσερα οργισμένα σκυλόψαρα εγκλωβισμένα στη μικρή πισινούλα μας στριφογύριζαν αιχμαλωτισμένα - σαφώς πεινασμένα κι΄ορμητικά - που δεν ήταν...παρά η απερισκεψία κάποιων ναυτών, που ψαρεύοντας την ημέρα είχανε αλιεύσει τους μικρούς καρχαρίες...και - έτσι για « πλάκα! » - τους είχανε ρίξει μες΄στην πισίνα!.. Αμ΄έπος...αμ΄έργον!.. « Να με φάνε οι καρχαρίες σα ναυτικό ( είπα )...αλλά μες΄στην πισίνα! »... Ντροπή!..
Το φοβερό ατύχημα!..
Με τούτο το πλοίο ξανάκανα ετήσιο μπάρκο και το παράτησα ξεμπαρκάροντας ( θαρρώ παραπλέοντας το Κέϊπ Τάουν της νότιας Αφρικής ). Την εποχή που ναυάγησε ( και το ναυάγιο « χάλασε κόσμο! » )...ήμουνα ξέμπαρκος στην πατρίδα μου Λίμνη... Γείτονας ναυτικός που εργαζόμαστε στην ίδια μαζί Εταιρεία - ( ήταν κοντά της γιορτής του Προφήτη Ηλία ) με πληροφόρησε για το απροσδόκητο γεγονός...τους τραγικά απωλεσθέντες γνώριμους ναυτικούς του τότε πληρώματος, τις καταστροφικές συνέπειες του ναυάγιου και όσα στις πρώιμες μόλις ειδήσεις είχαν αδιασταύρωτα διαρρεύσει... Κάποιους από αυτούς ( εάν δεν είχαμε κάποτε κάνει σε ίδιο καράβι μαζί ) τους γνωρίζαμε τουλάχιστον συναδελφικά, ως εργαζόμενους ταχτικά στην αυτή Εταιρεία...
Ταμπίγκο : Σε καταιγίδα
Σε τροπική καταιγίδα με ορατότητα περιορισμένη - συνήθη φαινόμενα καιρικά οι λεγόμενες « καταιγίδες βροχής » στον ευρύτερο Κόλπο του Μεξικού - το ένα πλοίο το μεγαλύτερο ( « 300σάρι » ) με φορτίο αργού πετρελαίου, είχε τη ρότα του για το Μπόμοντ του Τέξας, στο βάθος του Αμερικάνικου ( σήμερα ) Κόλπου... ενώ το άλλο μικρότερο ( «200σάρι » ) με ίδιο φορτίο, κατευθυνόταν ανάδρομα με προορισμό του την Σιγκαπούρη... Στις ομιχλώδεις συνθήκες της καταιγίδας ( που και τα ραντάρ ακόμη δεν λειτουργούν ικανά ), η σύγκρουση υπήρξε μοιραία, προκαλώντας τεράστιες πυρκαγιές - ιδιαίτερα στο μεγάλο δεξαμενόπλοιο - ενώ το μικρότερο που κατάφερε να ελέγξει την πυρκαγιά ρυμουλκήθηκε προς τη νησίδα του Κουρασάο της Καραϊβικής και αντλήθηκε το φορτίο του. Το μεγαλύτερο ( το πρώτο εκείνο « δικό μου » καράβι » ), καιγόταν με συνεχείς εκρήξεις για δυό εβδομάδες ακόμη και κομματιαστό - πότε σε στεγανά τμήματα ρυμουλκούμενο...και πότε από αέρος βομβαρδιζόμενο - βυθίστηκε τελικά 300 περίπου μίλια μακριά των ακτών... Το ναυάγιο αυτό αποτέλεσε έως τότε ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια δυστυχήματα ...τόσο για τον αριθμό - πρώτα των ανθρωπίνων απωλειών - όσο και για το μέγεθος της περιβαλλοντικής καταστροφής που επήλθε!.
« Μύρο το κύμα που τους τύλιξε! »...
27 ναυτικοί - οι 26 απ΄το μεγάλο καράβι και ένας απ΄το μικρότερο - φέρονται ως τα δοθέντα έμψυχα θύματα του τραγικού γεγονότος... Λίστα απολεσθέντων ( μα και διασωθέντων ) δεν διατέθηκε - ποτέ ευκρινώς κι΄ανοιχτά - από πηγές του δημόσιου. Σε ναυτιλιακές αρχές και σε αρχεία εφημερίδων της εποχής ( δεν γίνεται...) θα υπάρχουν στοιχεία... Σε ΄μας κατέληξαν πληροφορίες αδιασταύρωτες... αληθινές ή παραποιημένες... συγκεχυμένες, ή αμυδρές...που μιλούσανε για « δράμα κολάσεως », για τρόμο, για πανικό και παράνοια, για τρέλα κι΄αλλοφροσύνη που επικράτησε στο πυρωμένο κατάστρωμα... Οι φλόγες του καιόμενου καραβιού...οι πυκνές τουλούπες στριφτού μαύρου καπνού, οι εκκωφαντικές εκρήξεις των δεξαμενών και οι ανταύγειες της φωτιάς...το συνωστιζόμενο πλήρωμα στις σωσίβιες λέμβους ( αν πέσαν στην θάλασσα ) κι΄ οι ριχθέντες με τα ατομικά τους σωσίβια στα φουσκωμένα της καταιγίδας νερά, τα γεμάτα από καρχαρίες...είναι σκηνές ζοφερές, που μόνον με την φαντασία μπορεί κανείς να συλλάβει στην πραγματική τους διάσταση!.. Παραλείπω εδώ σχολιασμούς και πληροφορίες ( για την ορθότητά τους αβέβαιες ), που κατά καιρούς διαρρεύσαν σε σχέση με τις συνθήκες εκείνες, τα συμβάντα και τις υστερνές των ναυαγών συμπεριφορές ( ως μη μάρτυς ο ίδιος παραβρισκόμενος )... αφήνοντας στην μακάρια πλέον γαλήνη τους τις ψυχές των θαλασσινών εκείνων νεκρών...και... « μύρο το κύμα που τους τύλιξε!! »...
Ρέκβιεμ!..
Αργότερα, με άλλο παρόμοιο γκαζάδικο, πλέαμε πάλι πάνω στα ίδια νερά... Εκεί, στο πρυμνιό αλμπουρέτο είδα τον Καπετάνιο μας Τ... βουρκωμένο να κρατά ένα ποτηράκι νερό κι΄ένα κλαδάκι ξεραμένου βασιλικού ( που συνηθίζουν φορές να κρατούν στο καράβι απ΄τον αγιασμό της καθέλκυσής του )...Με φώναξε πλάϊ του και μου είπε : « Εδώ ναυαγήσαν αδέρφια μας... κι΄εσένα ήταν το πρώτο καράβι σου, που πάντα μας διηγείσαι! »... Ύστερα, ράντισε τη θάλασσα με αγιασμό... και ψιθυρίσαμε τρεις... το « αιωνία η μνήμη! »... Συνεχίσαμε το ταξίδι μας πάνω απ΄τα μακάβρια νερά των « κοιμωμένων ναυτών του βυθού », που με ρισάλτο αυτή τη φορά ανεβήκαν στην επιφάνεια των συναισθηματισμών και των αναμνήσεών μας... 300 μίλια ανοιχτά του Ταμπίγκο... και μπόλικα κάτω της αβύσσου χιλιόμετρα!.. Μαζί με το « ζωντανό » δελφινάκι μου της πισίνας... Α! ναι!.. και τους ορμητικούς καρχαρίες...Όχι εκείνους τους μικρούς της πισίνας... Αυτή την φορά τους τεράστιους της Καραϊβικής!..
Δ.Α. - « Ελύμνιος »
Σημείωση : Η ιστορία αυτή - παρ΄ότι είναι πέρα ως πέρα αληθινή - υπόκειται ίσως σε παραλείψεις μνήμης τόσων ως τώρα ετών...όπως και σε κενά λοιπών πληροφοριών... Και δεν αποτελεί τεκμήριο, ή έκθεση κατάθεσης γεγονότων ( για τούτο αποφεύγω ονομασίες ), αλλά συναισθηματικό μνημόσυνο απολεσθέντων συντροφοναυτών, με τις θλιβές - εν πολλοίς - ευαισθησίες του γράφοντος...
Η φωτό : Αυθεντική, του φλεγόμενου ( και περιγραφόμενου ) Σούπερ Τάνκερ. ( Διαδίκτυο ).
« Θα το θυμάσαι για πάντα! »...
Μου είχε πει - παλιός ντοκουμάνης της μηχανής , ο μαστρο -Θ...- σαν ξεμπαρκάραμε αντάμα απ΄το πρώτο καράβι - που ήτανε όντως και το πρώτο της ναυτικής σταδιοδρομίας μου. Γερό, ωραίο σκαρί ναυπηγημένο στα Δανέζικα ναυπηγεία την δεκαετία αρχών του ΄70...το παραλάβαμε στο πρώτο παρθενικό του ταξίδι από λιμάνι της Ολλανδίας - το Ρότερνταμ. Ήταν από τα μεγαλύτερα τότε πετρελαιοφόρα της παγκόσμιας ναυτιλίας, μακρύ σαν τρία και πλέον γήπεδα ποδοσφαίρου σε διαμήκη διάταξη, κινούμενο μ΄ατμοστρόβιλο...και στα συστήματά του ( μηχανής, κουβέρτας, πλοήγησης ), υπερσύγχρονο και αυτόματο... Καθώς απομακρυνόταν του πλοίου η λάντζα μεταφοράς μας προς τη στεριά ( είμαστε στην Αγγλία, φεύγοντας για Ελλάδα απ΄το μεγάλο αεροδρόμιο Χίθροου )... βούρκωσα μετά τα σφιχταγκαλιάσματα, ασπασμούς και ευχές - των μεν για καλά ταξίδια...των δε για καλή πατρίδα - βλέποντας την ογκώδη σιλουέτα του πλοίου να χάνεται στην αχλή του φευγαλέου ορίζοντα...Και θυμάμαι τα λόγια που μου ΄πε σιβυλλικά ο γκριζομάλλης συντροφοναύτης μας μαστρο-Θ... ( που ΄βγαινε πλέον στη σύνταξη ) : « Είναι το πρώτο καράβι σου... Θα το θυμάσαι για πάντα! »... Μα που να ΄ξέραμε τότε, κι΄εκείνος κι΄εγώ... τί το περίμενε!..
« Επ΄αγκύρα »
Μια σύντομη κρίση που έπεσε στα πετρελαιοειδή, λόγω γεγονότων της Μεσανατολής ( εκεί πάλι προς τα μισά της δεκαετίας του ΄70 ), ανάγκασε τα ελληνικά πετρελαιοφόρα ( και της αλλοδαπής ), να μείνουνε « επ΄αγκύρα » ( stand by ), μέχρι επανεκκίνηση των ναυλαγορών. Πολλά τα καράβια αρόδο φουνταριστά στον ασφαλή Κόλπο του Βάλβις Μπέϊ της Ναμίμπια - χώρας της νοτ. δυτ. Αφρικής. Εγώ ήμουν σε Τάνκερ της Εταιρείας, αλλά που μόλις άνοιξαν οι δουλειές και ξεκίνησαν οι διεργασίες που απαιτούνταν για την επανεκκίνηση των σκαφών, μεταφέρθηκα σε άλλο πλοίο ( της αυτής Εταιρείας - φουνταρισμένο και τούτο )... που ήταν - τι σύμπτωση! - εκείνο του πρώτου μου μπάρκου το πλοίο! - που... « δεν έμελλε να ξεχνούσα ποτές! »...
Το « δελφίνι! »...
Κάποιες αργόσχολες ώρες ( πριν ξεκινήσουμε ακόμα ), βάλθηκα στην πισίνα του πλοίου - συντυχιακά πίσω απ΄την καμπίνα μου - να ζωγραφίσω στον πάτο του γαλάζιου της φόντου ( έτσι, σαν θαλασσοντεκόρ )...ένα δελφίνι!.. και τι καλά που το πέτυχα, σαν από τότε που το ζωγράφιζα πρόσκοπος στην « Ενωμοτία των Δελφινιών! »... « Βρε συ Δημήτρο...( μου είπε στα χιώτικα ο Καπετάνιος ), το ΄κανες ολοζώντανο...θα μας τρομάζει σαν κολυμπάμε!.. ». Όμως μια τροπική νύχτα ( αρόδο ακόμη ) σαν αποφάσισα ο ίδιος, μετά τη βραδινή βάρδια να κολυμπήσω για δρόσισμα στην πισίνα ( με τα φώτα σβηστά )...ήτανε που αισθάνθηκα κάποια σουρσίματα σκληρά και παράξενα κάτω απ΄τα πόδια μου... κι΄ήταν που αναρωτήθηκα πάνω στ΄αστείο του Καπετάνιου... « Λες να ΄χει δίκιο ( είπα ) και ζωντάνεψε το δελφίνι;..». Βγήκα απ΄το νερό και άναψα τους προβολείς!.. Τέσσερα οργισμένα σκυλόψαρα εγκλωβισμένα στη μικρή πισινούλα μας στριφογύριζαν αιχμαλωτισμένα - σαφώς πεινασμένα κι΄ορμητικά - που δεν ήταν...παρά η απερισκεψία κάποιων ναυτών, που ψαρεύοντας την ημέρα είχανε αλιεύσει τους μικρούς καρχαρίες...και - έτσι για « πλάκα! » - τους είχανε ρίξει μες΄στην πισίνα!.. Αμ΄έπος...αμ΄έργον!.. « Να με φάνε οι καρχαρίες σα ναυτικό ( είπα )...αλλά μες΄στην πισίνα! »... Ντροπή!..
Το φοβερό ατύχημα!..
Με τούτο το πλοίο ξανάκανα ετήσιο μπάρκο και το παράτησα ξεμπαρκάροντας ( θαρρώ παραπλέοντας το Κέϊπ Τάουν της νότιας Αφρικής ). Την εποχή που ναυάγησε ( και το ναυάγιο « χάλασε κόσμο! » )...ήμουνα ξέμπαρκος στην πατρίδα μου Λίμνη... Γείτονας ναυτικός που εργαζόμαστε στην ίδια μαζί Εταιρεία - ( ήταν κοντά της γιορτής του Προφήτη Ηλία ) με πληροφόρησε για το απροσδόκητο γεγονός...τους τραγικά απωλεσθέντες γνώριμους ναυτικούς του τότε πληρώματος, τις καταστροφικές συνέπειες του ναυάγιου και όσα στις πρώιμες μόλις ειδήσεις είχαν αδιασταύρωτα διαρρεύσει... Κάποιους από αυτούς ( εάν δεν είχαμε κάποτε κάνει σε ίδιο καράβι μαζί ) τους γνωρίζαμε τουλάχιστον συναδελφικά, ως εργαζόμενους ταχτικά στην αυτή Εταιρεία...
Ταμπίγκο : Σε καταιγίδα
Σε τροπική καταιγίδα με ορατότητα περιορισμένη - συνήθη φαινόμενα καιρικά οι λεγόμενες « καταιγίδες βροχής » στον ευρύτερο Κόλπο του Μεξικού - το ένα πλοίο το μεγαλύτερο ( « 300σάρι » ) με φορτίο αργού πετρελαίου, είχε τη ρότα του για το Μπόμοντ του Τέξας, στο βάθος του Αμερικάνικου ( σήμερα ) Κόλπου... ενώ το άλλο μικρότερο ( «200σάρι » ) με ίδιο φορτίο, κατευθυνόταν ανάδρομα με προορισμό του την Σιγκαπούρη... Στις ομιχλώδεις συνθήκες της καταιγίδας ( που και τα ραντάρ ακόμη δεν λειτουργούν ικανά ), η σύγκρουση υπήρξε μοιραία, προκαλώντας τεράστιες πυρκαγιές - ιδιαίτερα στο μεγάλο δεξαμενόπλοιο - ενώ το μικρότερο που κατάφερε να ελέγξει την πυρκαγιά ρυμουλκήθηκε προς τη νησίδα του Κουρασάο της Καραϊβικής και αντλήθηκε το φορτίο του. Το μεγαλύτερο ( το πρώτο εκείνο « δικό μου » καράβι » ), καιγόταν με συνεχείς εκρήξεις για δυό εβδομάδες ακόμη και κομματιαστό - πότε σε στεγανά τμήματα ρυμουλκούμενο...και πότε από αέρος βομβαρδιζόμενο - βυθίστηκε τελικά 300 περίπου μίλια μακριά των ακτών... Το ναυάγιο αυτό αποτέλεσε έως τότε ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια δυστυχήματα ...τόσο για τον αριθμό - πρώτα των ανθρωπίνων απωλειών - όσο και για το μέγεθος της περιβαλλοντικής καταστροφής που επήλθε!.
« Μύρο το κύμα που τους τύλιξε! »...
27 ναυτικοί - οι 26 απ΄το μεγάλο καράβι και ένας απ΄το μικρότερο - φέρονται ως τα δοθέντα έμψυχα θύματα του τραγικού γεγονότος... Λίστα απολεσθέντων ( μα και διασωθέντων ) δεν διατέθηκε - ποτέ ευκρινώς κι΄ανοιχτά - από πηγές του δημόσιου. Σε ναυτιλιακές αρχές και σε αρχεία εφημερίδων της εποχής ( δεν γίνεται...) θα υπάρχουν στοιχεία... Σε ΄μας κατέληξαν πληροφορίες αδιασταύρωτες... αληθινές ή παραποιημένες... συγκεχυμένες, ή αμυδρές...που μιλούσανε για « δράμα κολάσεως », για τρόμο, για πανικό και παράνοια, για τρέλα κι΄αλλοφροσύνη που επικράτησε στο πυρωμένο κατάστρωμα... Οι φλόγες του καιόμενου καραβιού...οι πυκνές τουλούπες στριφτού μαύρου καπνού, οι εκκωφαντικές εκρήξεις των δεξαμενών και οι ανταύγειες της φωτιάς...το συνωστιζόμενο πλήρωμα στις σωσίβιες λέμβους ( αν πέσαν στην θάλασσα ) κι΄ οι ριχθέντες με τα ατομικά τους σωσίβια στα φουσκωμένα της καταιγίδας νερά, τα γεμάτα από καρχαρίες...είναι σκηνές ζοφερές, που μόνον με την φαντασία μπορεί κανείς να συλλάβει στην πραγματική τους διάσταση!.. Παραλείπω εδώ σχολιασμούς και πληροφορίες ( για την ορθότητά τους αβέβαιες ), που κατά καιρούς διαρρεύσαν σε σχέση με τις συνθήκες εκείνες, τα συμβάντα και τις υστερνές των ναυαγών συμπεριφορές ( ως μη μάρτυς ο ίδιος παραβρισκόμενος )... αφήνοντας στην μακάρια πλέον γαλήνη τους τις ψυχές των θαλασσινών εκείνων νεκρών...και... « μύρο το κύμα που τους τύλιξε!! »...
Ρέκβιεμ!..
Αργότερα, με άλλο παρόμοιο γκαζάδικο, πλέαμε πάλι πάνω στα ίδια νερά... Εκεί, στο πρυμνιό αλμπουρέτο είδα τον Καπετάνιο μας Τ... βουρκωμένο να κρατά ένα ποτηράκι νερό κι΄ένα κλαδάκι ξεραμένου βασιλικού ( που συνηθίζουν φορές να κρατούν στο καράβι απ΄τον αγιασμό της καθέλκυσής του )...Με φώναξε πλάϊ του και μου είπε : « Εδώ ναυαγήσαν αδέρφια μας... κι΄εσένα ήταν το πρώτο καράβι σου, που πάντα μας διηγείσαι! »... Ύστερα, ράντισε τη θάλασσα με αγιασμό... και ψιθυρίσαμε τρεις... το « αιωνία η μνήμη! »... Συνεχίσαμε το ταξίδι μας πάνω απ΄τα μακάβρια νερά των « κοιμωμένων ναυτών του βυθού », που με ρισάλτο αυτή τη φορά ανεβήκαν στην επιφάνεια των συναισθηματισμών και των αναμνήσεών μας... 300 μίλια ανοιχτά του Ταμπίγκο... και μπόλικα κάτω της αβύσσου χιλιόμετρα!.. Μαζί με το « ζωντανό » δελφινάκι μου της πισίνας... Α! ναι!.. και τους ορμητικούς καρχαρίες...Όχι εκείνους τους μικρούς της πισίνας... Αυτή την φορά τους τεράστιους της Καραϊβικής!..
Δ.Α. - « Ελύμνιος »
Σημείωση : Η ιστορία αυτή - παρ΄ότι είναι πέρα ως πέρα αληθινή - υπόκειται ίσως σε παραλείψεις μνήμης τόσων ως τώρα ετών...όπως και σε κενά λοιπών πληροφοριών... Και δεν αποτελεί τεκμήριο, ή έκθεση κατάθεσης γεγονότων ( για τούτο αποφεύγω ονομασίες ), αλλά συναισθηματικό μνημόσυνο απολεσθέντων συντροφοναυτών, με τις θλιβές - εν πολλοίς - ευαισθησίες του γράφοντος...
Η φωτό : Αυθεντική, του φλεγόμενου ( και περιγραφόμενου ) Σούπερ Τάνκερ. ( Διαδίκτυο ).