Γέρικο σπίτι εσύ στ’ αγνάντεμα σου
Τολμώ συρτάρι θύμησης ν ‘ ανοίξω
Πρώτος αναστεναγμός
Καθώς απέναντι κοιτώ
Βάρκες στο πυροφάνι
Μοναξιάς αέρας πια φυσά
Στ’ άδεια δωμάτια σου
Μα μέσα μου δεν λησμονώ
Είσαι ένα τίποτε που δίνεις
Στην μνήμη μου τα πάντα
Θέλω να έρθω να τα πούμε
Όμως μπάρες σφάλισαν την πόρτα
Που πάντα περίσσια
Καλωσορίσματα σκορπούσε
Ομορφιάς εικόνα χαραγμένη
Ενώνει τα κομμάτια μου
Πριν η ψυχή χαθεί
Σ’ ευχαριστώ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗ
Photo by : Αγγελος Αγαπητος
ΛΙΜΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ
